Kabanata VI: (unfinished)
“ ‘Nay! Nakakandado na po yung pinto.” , ang aking sambit matapos kong matiyak kung nakakandado na nga yung pintuan ng bahay naming.
“Sigurado ka?”, ang malambing na paniniyak ni Nanay
“Bakit pa kasi ila-lock pa yung pinto eh… nand’yan naman si tatay sa loob ng bahay?!” , ang naiinip na singit ni ate sa usapan
Hindi kapagkaraka’y mahinahong nagpaliwanag si nanay. Aniya: “Anak… kahit naririyan si tatay mo sa loob ng bahay natin ay hindi pa rin tayo nakakatiyak.”
Naisip kong tama naman si nanay. Eh paano naman kasi? Natutulog si tatay. Napakalalim ng kaniyang tulog. Hindi na rin ako napag-utusan ni Inay na gisingin din si tatay kanina kasabay ng paggising ko kay ate. Malamang alam ko narin ang dahilan kung bakit at hindi ko na nga kailangang itanong pa. Kagabi kasi ay medyo huli na nang makauwi si tatay galing sa trabaho at alam na alam ko namang pagod na pagod siya mula rito… at hindi lamang iyon… parang may hindi maintindihang emosyon ang bumabalot sa kaniyang mukha na hindi ko na kayang ipaliwanag pagkakita ko sa kaniya kagabi.
Matapos kong magmano sa kaniya ay hindi na rin ako nakapag-usyoso pagkat inutusan na ako kasama ni ate na matulog na. Agad na akong nanaog papunta sa itaas ng hagdanan tungo sa aming k’warto pero… lunos ko lamang na pinagtatakahan kung bakit naiwan doon si nanay at si tatay na nag-uusapan. Parang napakaseryoso’t napakabigat ng kanilang pinag-uusapan wari ko nang ako’y tumitig pa sa kanilang pinaroroonan sa may sala habang paakyat na ako.
“Ate? Ano po yung pinag-uusapan nila?”, hindi na ako makatiis at naitanong ko ang ganoong mga bagay sa kaniya sa mga oras na yaon. Suplada naman siyang sumagot, “Hay naku! Wala ‘yon… usapang matatanda lang ang mga ‘yon.”
“Pero ate…” , hindi ko na naidugtong ang itatanong ko sana dahil agad na akong nasagutan ng isang malalim na hikab ni ate.
Tama. Puyat ng si tatay kagabi kaya hindi siya makakasama sa amin sa pagsimba ngayong Linggo ng umaga. Pero… tila isang misteryo pa rin ang hindi maintindihang larawan ang gumuguhit sa ekspresyon ng mukha ni tatay kagabi. Pero… ano man iyon, wari ko’y maitatanong ko naman sa kaniya mamaya pagkatapos naming magsimba nina nanay at ate na kung saan ay gising na rin siya malamang.
Pumara na si Inay ng traysikel. “Magandang umaga po!” , bati ng nagmamaneho. “Saan po ba tayo?”, dugtong pa nito.
“Sa may simbahan kami, manong.”, ang sagot ni inay. Haay… napakatamis at napakalambing talaga ng tinig ni inay. Kaya marahil pinakasalan siya ni tatay. Sana ako rin ganoon din ang aking mapakasalan balang araw, tulad ni Inay. Mayamaya’y biglang sumagi na naman sa isip ko ang aking lihim na ginigiliw, si Mina. Hay naku! Namumula na naman marahil ang aking mga pisngi.
Nang kami’y papasok na sa traysikel, ako na ang naunang magmungkahi na ako na ang maupo sa may labas ng traysikel at sina nanay at ate na lamang ang nasa loob. “Hay naku… napaka- gentleman talaga ng kapatid mo!”, natutuwang sambit ni inay at sa siya nag dugtong, “H’wag na, anak. Ako na lamang d’yan… baka ka pa mahulog.”
“Hindi po… gusto ko po talaga dito sa labas mahangin po kasi at isa pa… gusto ko ang magmasidmasid.” ,ang aking paliwanag. Matagal akong tinitigan ni nanay sa aking mga mata at nang makita niyang talagang gusto ko ang p’westo sa labas… ako’y kaniyang pinagbigyan.
Patakbo na ang traysikel nang magsimulang magpatugtog ito. Sa una’y nagustuhan ko ang aking narinig dahil sa isang Pilipino ang mang-aawit na aking naririnig. Napakaganda ng kaniyang tinig at lalo’t ang kaniyang musika. Ingles ang wikang kaniyang ginagamit.
(itutuloy...)
All Rights Reserved
